هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

 

   ادوارد براون، شرق شناس نامی که سفرهای زیادی به ایران داشته

می نویسد: در روزی که حافظ در می گذرد، برخی از ارازل و اوباش، به

فتوای مفتی شهر شیراز به خیابان می ریزند و مانع دفن جسد حافظ در

مصلای شهر می شوند، به این دلیل که او شراب خوار و بی دین بوده و

نباید در این محل دفن شود!

 

 

   فرهیختگان و اندیشمندان شهر با این کار به مخالفت بر می خیزند و

بعد از بگو مگوی و جر و بحث زیاد، یک نفر از آن میان پیشنهاد می دهد

که دیوان شاعر را بیاورند و از آن فال بگیرند، هر چه آمد بدان عمل کنند.

   کتاب شعر را به کودکی می دهند، او دیوان را می گشاید و این غزل

نمایان می شود:

 

        عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

 

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

 

                من اگر نیکم و گر بد، تو برو خود را باش

 

هر کسی آن دِرود عاقبت کار که کشت

 

همه کس طالب یارند، چه هشیار و چه مست

 

همه جا خانه ی عشق است، چه مسجد چه کُنِشت

 

سرِ تسلیم من و خشتِ درِ میکده ها

 

            مدّعی گر نکند فهم سخن، گو سر و خشت

 

ناامیدم مکن از سابقه ی لطف ازل

 

      تو پسِ پرده چه دانی، که خوبست و که زشت؟

 

نه من از پرده ی تقوا به در افتادم و بس

 

                    پدرم نیز بهشت ابد از دست، بهشت

 

حافظا روز اجل، گر به کف آری جامی

 

                یکسر از کوی خرابات برندت به بهشت

 

 

   همه از این شعر حیرت زده می شوند و سرها را به زیر می افکنند!

از آن زمان است که حافظ "لسان الغیب" نامیده می شود.

 

برچسب‌ها: حافظ شیرین سخن, ادوارد براون, لسان الغیب