به راستی که انسان می تواند جهانی را زنده گرداند و یا بمیراند!

 

   سباستیائو سالگادو عکاس برزیلی و همسرش در سال 2001 تصمیم

گرفتند با کاشتن درخت، جنگل نابود شده ی کنار خانه و کاشانه شان

را احیا کنند. در طول 18 سال آن ها دو میلیون نهال کاشتند و اکنون نه

تنها جنگل بازسازی شده، بلکه بسیاری از حیواناتی که در آنجا زندگی

می کردند نیز احیا و تکثیر شده اند.

 

 

 

   برای آشنایی بیشتر با سالگادو، شما را به خواندن مطلب زیر که از

سایت akkasee.com گرفته شده است، دعوت می کنم.

 

   سالگادو در کتاب «مهاجرت» خود که در سال 2000 چاپ شده و با تغییراتی در

سال 2016 تجدید چاپ گردیده، به خوبی توانسته درد و رنج و  وضعیتِ برزخی

مهاجران را به تصویر بکشد که عموما" در اواخر قرن بیستم در پی جنگ و ویرانی

مجبور به ترک خانه و کاشانه ی خود شده و در وضعیت اسفباری به سر می‌برند

 

   او در طول شش سال زندگی با مهاجران بیش از سی و پنج کشور، در جاده‌ها،

اردوگاه‌ها یا حاشیه‌ نشین‌های فقیر شهرهای بزرگ از آنها عکس گرفته و در

کتابش منتشر کرده است. او همچنین در سال 2000 نمایشگاه عکسی از کودکان

آواره‌ی جهان برای یونیسف برگزار کرد و تصاویر این نمایشگاه را در کتابی جداگانه

منتشر کرد.

    مهاجرت در برخی موارد پیامد فقر، خشکسالی، بیکاری و تداوم جنگ است.

بی‌ ثباتی اجتماعی و اقتصادی در جوامع، مهاجرت را به صورت جزئی لاینفک از

زندگی مردم در آورده است. در واقع انسان‌ها برای بقا و زندگی است که مجبور

به مهاجرت می‌شوند. 

   مهاجرت غیرقانونی، ارتباط تنگاتنگی با قاچاق انسان دارد، که تقریبا" هیچ

آمار رسمی از آن به دلیل پنهان کاری در دست نیست.

   مهاجران دچار مشکلات فراوان روحی و روانی می‌شوند. برای نمونه تنش‌ها

و تعارض‌های فرهنگی بین کشور مبدا و مقصد، روح و روان مهاجران را دائما"

می فرساید. 

    در میان عکاسانی که به موضوع مهاجرت و تبعات آن پرداخته‌اند، سباستیائو

سالگادو از نخستین عکاسانی است که به شکلی فراگیر به چنین موضوعی

پرداخته است.
 

 

    سباستیائو سالگادو دکترای اقتصاد دارد اما علاقمندی‌ اش به عکاسی زمانی

شروع شد که به منظور مأموریت کاری برای بانک جهانی، به کشورهای مختلف

سفر می‌کرد. در یکی از همین سفرها به آفریقا بود که به عکاسی روی آورد. از

عکس های او به خوبی می‌توان پی برد که وی تا چه حد دغدغه‌های اجتماعی

و انساندوستانه دارد و نگران سرنوشت انسان‌ها است.

   همچنین سالگادو علاقمند به طبیعت و فضاهای بکر است؛ فضاها و مکانهایی

که تا کنون چشم هیچ کس جز دوربین سالگادو آنها را رصد نکرده است.

   او در این باره می‌گوید: «در نهایت تنها گنجینه و میراثی که داریم همین کره‌ی

خاکی است و من تصمیم گرفتم که به بکرترین و دست نخورده‌ ترین نقاط زمین

بروم و بر اساس دیدگاه خودم به صادقانه‌ ترین روشی که می‌شناسم از آن

مکان‌ ها عکاسی کنم. می‌خواستم ببینم که می‌توانم نوعی بکر بودن و دست

نخوردگی را در این عکس ها به مردم نشان دهم و حس احترام و ارج به طبیعت

و حیوانات را در آنها زنده کنم؟»
 

 

برچسب‌ها: نقطه ی کوچک آبی, احیای جنگل, مهاجرت, انتخاب شغل