یاران امام حسین در این آوردگاه نابرابر هر یک چون عصاره ی یک

آیین و یک ملت جلوه می کردند. از این رو؛ نه تنها از سپاه امام به

لشکریان عمر بن سعد کسی پناهنده نشد و یا از صحنه نگریخت؛

بلکه از سپاه عمر بن سعد بود که یکی از فرماندهان، حر بن یزید

ریاحی، اسب خود را هی زد و به سوی امام و یارانش آمد و به

سپاه او پیوست.

   این صحنه که در یک سو، صد نفر آرام و پرطمأنینه ایستاده اند و

هیچکس ذره ای ترس و تردید و دغدغه در دلش نیست و قدرت و

هیبت دشمن را به هیچ می گیرد، و در سوی دیگر، هزاران انسان

با ذهنیت های آشفته و قلب هایی تاریک، که تنها قدرت و منفعـت

دنیایـی، آنان را به یکدیگـر پیونـد داده، یکی از صحنـه های شگفت

تاریخ است!