کشور هند که تا سه دهه ی پیش حتی قادر به سیر کردن جمعیت

انبوه خود نبود و حدود %60 مردم آن در فقر مطلق و با درآمد روزانه ی

حدود یک دلار آمریکا گذران می کردند، هم اکنون یکی از صادرکنندگان

بزرگ مشتقات نفت و گاز و محصولات پالایشگاهی در آسیاست که

20% از کل صادرات این کشور را شامل می شود.

   34% از کل واردات هندوستان را نفت خام تشکیل می دهد تا در

داخل این کشور به صدها کالای گران قیمت تبدیل و صادر شوند و به

این ترتیب صدها هزار فرصت شغلی نیز برای هندی ها ایجاد شده 

است. 

    در مقایسه؛ کشور ما با داشتن %11 ذخایر شناخته شده ی نفت

جهان، سرمایه و توان علمی خود را برای تولید محصولات متنوع و ایجاد

ارزش افزوده به کار نمی گیرد و نفت خام را با قیمت نازلی می فروشد.

   ماده ی خام وارداتی دیگر هند طلا و نقره است. هندوستان با واردات

شمش طلا و نقره، خوراک کارگاه های متعدد جواهرسازی خود را فراهم

می کند و تولیدات این کارگاه ها با ارزش افزوده ی چشمگیر سبب شده

میلیونها نفر از جوانان این کشور معاش خود را از این راه به دست آورند.

   جواهر آلات و سنگ های قیمتی فرآوری شده نیز %14 صادرات هند

را تشکیل می دهد.

   در مقایسه؛ کشور ما که خود از معادن طلا برخوردار است، با واردات

طلاجات از کشورهای همسایه، کارگاه های جواهرسازی خود را از

رونق انداخته و جوانان بسیاری را که در این صنعت فعالیت می کنند،

 سرخورده کرده است!