استبداد انسان را قـربـانی می کند و امنیت و ثبات و  

آرامش را از میـان می بـرد زیرا در نـظـام استـبـدادی یـا  

نظامی که قـانـون آن به میل یک فـرد یا یک گـروه تعیین  

می شـود،دو دسـتـه بیشتـر وجود نـدارد؛یکی اکثـریـت  

مردم،که اهل زندگی هستند و،به هر صورت،از درگیری  

پرهیـز می کنند.اینـان دچار زبـونی،حقـارت و دوگـانـگی  

شخصیت می شوند.آنها در عین حال که از نظم و قدرت  

موجود -نظـم مبتنی بر قـدرت فـردی یا گـروهـی-نـفـرت  

دارند،برای اینکه مصون و در امان بمانند به تملّـق گویی، 

ظـاهر سـازی و ریـاکاری مبـتـلا می شوند و جامعـه ای  

بی شخصـیـت یـا واجدِ شخصـیـتِ خرد شـده بــه وجود  

می آید که هیچ کاری از دستش بـرنمی آید.بخش قـابل  

ملاحظه ای از جامعه،متأسفانه،در بسیاری از کشورهـا  

دچار چنین وضعی هستند.