همچون یک کارگر،همـچون من و تـو کار می کنـد، و با   

همان پنجه هـایی که آن سطـرهـای عـظـیـم خدایـی را   

می نویسد،پنجه در خاک فرو می برد،چاه می کند،قنات   

احداث می کنـد و در شوره زار آب برمی آورد.در دل قنات   

ناگهان فریـاد می زند:بالایم بکشید،چون به بالای قناتش   

می آورند،سـر و رویـش را گل پـوشـانـده است.آب فـواره  

می کشد و در آن بـیـابان سـوزان پیرامـون مدیـنـه جاری   

می شـود.بنی هـاشـم خوشـحال می شـونـد،امـا او در   

همان حال نفس نگردانـده می گویـد:«مـژده باد بر وارثان   

من که از این آب یک قطره نصیب ندارند!»؛که بر من و تو   

وقف کرده است،برادر!