یکی از این جماعت روضه خوان هایی که فقط بلدند برای مردم پند و

نصیحت ببافند و راه و چاه را نشانشان بدهند، دیشب در صدا و سیمای

کریه داشت از روش و منش امام صادق در زندگی می گفت. در جایی

از صحبت هایش از گلایه ی خلیفه ی عباسی خطاب به امام صحبت

کرد و از کم محلی ها و از نیامدن امام به نزد او شکایت داشت و امام

در پاسخش گفته بود:

   ما از مال دنیا چیزی نداریم که برای حفظش به شما وابسته باشیم و

نه چیزی از آخرت را نزد شما می بینیم که به خاطر طلب شفاعت در آن

دنیا، محتاج شما باشیم.

   سخنران مزبور سپس ضمن کوبنده و دندان شکن خواندن پاسخ امام

به خلیفه ی غاصب به سخنرانی اش پایان داد و مطابق معمول این

منبر رفتن ها، برای ظلمه و سفیانی های زمان، طلب طول عمر و مغفرت

و منزلت کرد.

   او برای مردم از اخلاق و منش امام صادق سخن گفت و آنان را دعوت

کرد که در زندگی شان به او اقتدا کنند، ولی آیا خودش نمی دانست

که سخن کوبنده و دندان شکن امام تنها به خلیفه ی عباسی نبوده،

بلکه به تمام خلفای مال مردم خورِ خائن و از خدا بی خبر بوده است؟!

   همان کسانی که او و بعضی از هم صنفی هایش برای حفظ منبر و

مقامشان، مدام مجیز آنها را می گویند و برایشان طلب دوام و استمرار

می کنند!