قرآن سخن پیامبران گذشته را که نقل مـی کند می گوید همگان گفتند: «ما

از مردم مزدی نمی خواهیم، تنها اجر ما بر خداست» اما به پیغمبر خاتم خطاب

می کند:

 قُل لا اَسألُکُم عَلَیهِ اَجراً اِلّاَ المَوَدَّةَ فِی القُربی'

      بگو از شما مزدی نمی خواهم مگر دوستی خویشاوندان نزدیکم

   اینجا جای سوال است که چرا سایر پیامبران هیچ اجری را مطالبه نکردند و

نبی اکرم برای رسالتش مطالبه ی مزد کرد؛ دوستی خویشاوندان نزدیکش را

به عنوان پاداش رسالتش از مردم طلب کرد؟!

   قرآن خود به این پرسش پاسخ می دهد:

قُل ما سَاَلتُکُم مِن اَجرٍ فَهُوَ لَکُم اِن اَجرِ یَ اِلّا عَلَی الله

بگو مزدی که درخواست کردم چیزی است که سودش عاید خود شماست. مزد

من جز بر خدا نیست.

   یعنی آنچه را من به عنوان مزد خواستم عاید خود شما می گردد نه عایـد من.

این دوستی،کمندی است برای تکامل و اصلاح خودتان؛ اسمش مزد است وگرنه

خیر دیگری است که به شما پیشنهاد می کنم.

   اما مراد از «قربی'» هر که باشد، مسلما" از برجستـه ترین مصـادیـق آن علی

است. 

   وقتـی این آیه نـازل شد، گروهـی از پیامبـر پرسیدند: خویشـاوندانـی که بر ما

محبتشان واجب است کیانند؟ فرمود: علی، فاطمه و پسران آنان.

                                               مرتضی مطهری

                                    جاذبه و دافعه علی علیه السلام