در تشیع، تاریخ بشر به چهار دوره تقسیم می شود:

   ۱ ) از آدم تا خاتم، که دوره ی رسالت است.

   ۲ ) از علی تا شروع غیبت امـام دوازدهم، که دوره ی امامت است.

   ۳ ) دوره ی غیبت، که اکنون در آن به سر می بریم.

   ۴ ) دوره ی ظهـور، کـه عدالـت در جامعـه ی بشری مستقر می گردد.

    می بینیم که فقط در دوره ی سوم است که رسالت پیامبران و امامان

بر عهـده ی خود مـردم می افتـد و مـردم هستنـد که باید خود، اسلام را

بیاموزند، حق را تشخیـص دهنـد، حدود اسلامـی را اجرا کنند، جامعـه ی

اسلامی را تشکیل دهند، مردم را رهبری کنند، از اسلام و مسلمانان در

برابر دشمنان دفاع کنند، جهاد کنند، اجتهاد کنند و به حل مسائل جامعه

و رویدادهای زمان بپردازند و بهتریـن و لایق تریـن و آگاه تریـن و پاک تریـن

شـخصیـت مـوجود  را برای رهبـری بـرگـزیننـد و حکومـتِ علـمِ متـعهّـد را

مستقـر سازند.

   در «تشیـع علـوی» دوره ی غیبت است که دوره ی دموکراسـی است

و رهبـری جامعـه بر اصـل تحقیـق و انتخاب و اجماع مردم مبتنـی است و

قـدرت حاکمیـت از متن امت سرچشمه می گیرد.

برگرفته از سخنرانی دکتر شریعتی

                در باره ی رسوخ خرافات به مذهب شیعه در دوره ی صفویه